Dostrzec we wrogu człowieka. To najgorszy koszmar generała.

Honor jest przewodnim motywem tej powieści. Nie ma tu przedstawionej typowej walki dobra ze złem. Nic tu nie jest białe albo czarne. Zapraszam was do świata, gdzie jedno przypadkowe spojrzenie zaważyło na wszystkim, gdzie serca biją dla nieodpowiednich osób.

Ludzie z kompletnie różnych światów

Dwie różne historie połączone w jedną

Dwoje ludzi pod jarzmem władzy

Dwa serca rozdarte na pól

Dwie wojny, a w nich honor, zdrada, poświęcanie, lojalność.

Scholarowie zostali zaatakowani przez Wielkie Imperium. Wróg stworzył Akademie, w której szkoli się najlepszych żołnierzy. Ich przeznaczeniem jest gnębić słabszych, zabijać bez skrupułów. Nikt w tym świecie nie wiedzie spokojnego życia. Nawet studenci w Czarnym Klifie boja się o własne życie. Surowe zasady na wieki zostały wypisane na ich plecach. W świecie, gdy za spóźnienie karze się śmiercią, nie ma bezpiecznego miejsca. Ból i żądza krwi zostały nierozerwalnie splecione z istnieniem legionistów. Dusza? Czy żołnierze Imperium mają ją? Wiedzą, co to litość? Laia osobiście doświadczyła ich okrucieństwa. Przez ich bezwzględność musiała podjąć najtrudniejszą decyzje w swoim młodym życiu. Trafia do najgorszego miejsca- Czarnego Klifu. Życie jej jedynego krewnego zależy od tego, jak wiele uda jej się dowiedzieć o wrogu. Jednak już samo przeżycie w Akademii graniczy z  cudem, a co dopiero szpiegowanie? Elias jest żołnierzem o wrażliwym sercu? A może to tylko podstęp, by jeszcze skuteczniej wykrywać szpiegów? Kto przeżyje w ostatecznej walce o wolność? Czy kwiat miłości ma prawo rozkwitnąć w tak okropnym miejscu?

Ta pozycja trafiła idealnie w mój gust czytelniczy. Dużo akcji, dużo walki. Bardzo lubię historię, więc czułam się, jakby ta książka została napisana specjalnie dla mnie. Świat wykreowany na podobieństwo starożytnego Rzymu( wiecie, gladiatorzy itp.) Jednak nawet w tym świecie autorka przemyciła ziarenko magii, czego się kompletnie nie spodziewałam. Jest to kolejny bardzo interesujący wątek, który czyni ta powieść jeszcze lepszą, cudowniejszą.

Laia: Nigdy nie będę taka, jak moi rodzice. Jestem zwykłym tchórzem. Zawsze ukrywam się w cieniu, boję się chwycić za broń. Patrzę, jak żołnierze przelewają krew moich braci i sióstr. Stoję i nic z tym nie robię. Jestem słaba, to moja dusza jest słaba.

Na początku książki poznajemy zagubiona Scholarkę, której życiem kieruje strach.  Jednak z każdym kolejnym rozdziałem obserwujemy jej wspaniałą przemianę. Autorka pokazuje nam, jak miłość do drugiej osoby potrafi nas zmienić. Sabaa Tahir uzmysławia czytelnikowi, że każdy może pokonać swój strach, potrzebny jest tylko odpowiedni impuls.

Elias: Nie potrafię być taki, jak oni.  Brzydzę się swoimi czynami, każdej nocy demony przeszłości odwiedzają mnie w snach. Wiedzę twarze tych, których zabiłem, i tych , których zabije.

Młody Wolanin jest niezwykle dobrze zarysowaną postacią. Bardzo trudno go zrozumieć, szczególnie w sprawach sercowych. Nie można go podzielić na dobrą stronę Eliasa i złą stronę Eliasa, najważniejsze jest to, co pomiędzy. Właśnie dlatego tak bardzo spodobała mi się ta pozycja. Bohaterowie są wspaniali i przede wszystkim ludzcy, a co za tym idzie? Nie są ideałami!

Autorka pokazuje, jaki wpływam ma otoczenia innych ludzi na nas samych, co strach może zrobić z człowiek, ile pięknych chwil w życiu może mu odebrać.

 W książce jest dużo akcentów romantycznych, które są bardzo subtelne. Wątek miłosny w tej książce jest wspaniały, czuję wielki niedosyt. Nawet na końcu książki nie dostajemy odpowiedzi, na to, co jest między Laią i Eliasem. A może będzie to jedna z niewielu książek, gdzie główni bohaterowie nie będą razem? Właśnie z tego powodu z niecierpliwością czekam na kontynuację. Jeżeli przeciwniczka wątków miłosnych pisze takie rzeczy, to wiedzcie, że jest to pozycja niezwykła pod każdym względem.

Nie można także przejść obojętnie obok takich cudownych cytatów, które już znajdują się na mojej tablicy nad łóżkiem.

Życie składa się z wielu momentów, które nic nie znaczą. A potem któregoś dnia nadchodzi chwila, która wpływa na wszystkie dalsze wydarzenia.

Są dwa rodzaje przewinień [...] Te, które ciągną cię na dno i czynią bezużytecznym, oraz te, które pobudzają do działania. Niech twoje winy dadzą ci energię. Niech przypomną ci, kim chcesz być. Wyznacz sobie granice. I nigdy więcej ich nie przekraczaj. Masz duszę. Jest poraniona, ale jest. Nie pozwól jej sobie odebrać, Eliasie.

Póki trwa życie, jest nadzieja.

Strach może być dobry. Strach utrzymuje przy życiu. Nie pozwól tylko, żeby nad tobą zapanował. Nie pozwól, żeby zasiał w tobie wątpliwości. Jeśli strach przejmie nad tobą władanie, użyj tego, co jako jedyne jest silniejsze od strachu – swojego ducha. Swojego serca.

To tylko kilka tych wspaniałych sentencji, a jest ich o wiele, wiele więcej.

3 powody, dla których nie polecam tej powieści:

          1.Pierwsza i chyba najważniejsza.

Bardzo wciąga, dosłownie pochłonęłam ją  w dwa dni. Więc jeżeli macie nawał obowiązków, to nie sięgajcie po tą pozycję, bo nie będziecie mogli się od niej oderwać. Pamiętajcie, ostrzegałam.

2. Książka bardzo wiele zmienia w życiu, dzięki niej na wiele spraw zaczęłam patrzeć inaczej, Jeżeli jesteś osobą, która nie lubi zmian, to trzymaj się z daleka od tej pozycji. Nikt, kto ją przeczyta, nie wyjdzie nieodmieniony.

 3. Nie czytaj tej pozycji, ponieważ do premiery drugiego tomu jeszcze dużo czasu. Nie popełniaj mego błędu i nie miej kaca książkowego.